Ik was al een tijdje voornemens om het boek 'Als ik het leven over mocht doen' te lezen
Geschreven vanuit iemand die in de palliatieve (stervensbegeleiding) zorg werkt en dat mensen opvallend vaak van dezelfde dingen spijt hebben in hun leven
Ik vond deze top 5 uit dat boek op een website, eigenlijk een heel korte versie van het boek dus.
1. Ik zou willen dat ik de moed gehad had, om een ‘waar’ leven te leven. En niet het leven dat ánderen van me verwachten.
“Dit was feitelijk het meest voorkomende spijtpunt. Wanneer mensen zich realiseren dat hun leven bijna voorbij is, en er klaarblijkelijk helder op terug kunnen kijken, dat is het ook eenvoudig om te zien hoeveel onvervulde dromen er nog zijn. De meeste mensen waren nog niet in staat geweest om maar de helft van hun dromen te eren en gingen sterven met het idee dat dit kwam door de keuzes die ze niet, of wél gemaakt hadden. Gezondheid rijkt een ongelooflijke vrijheid aan, die weinigen zich realiseren, totdat mensen tot de ontdekking komen dat ze deze vrijheid kwijt zijn.”
2. Ik zou willen dat ik niet zo hard gewerkt had.
“Deze wens kwam uit de mond van elke patient die ik heb verpleegd. Ze misten de onbevangen jeugd en de kameraadschap van hun ouders. Vrouwen spraken ook over dit gemis en deze spijt, maar omdat deze vooral uit een oudere generatie kwam, bleken het vrouwen te zijn die niet eens als kostwinners hadden geleefd. Maar álle mannen die ik heb verpleegd, hadden diep en diep spijt van het besteden van zoveel tijd aan het lopen in de de tredmolen van het kostwinnerschap.”
3.Ik zou willen dat ik de moed gehad had om mijn gevoelens te uiten.
“Veel mensen bleken gevoelens te hebben onderdrukt, teneinde de lieve vrede te bewaren met anderen. Het resultaat daarvan was dat ze een middelmatig bestaan hadden geleefd, en nooit in staat waren geweest om zichzelf te worden.. En velen bleken ziektes te hebben ontwikkeld, als gevolg van de bitterheid en wrok die ze daardoor bij zich droegen.”
4. Ik zou willen dat ik contact was gebleven met mijn vrienden.
“Vaak waren ze niet in staat om zich de volledige waarde van oude vriendschappen te realiseren, totdat ze in de laatste weken van hun leven waren belandt. Het bleek dan vaak niet meer mogelijk om hun oude vrienden op te sporen.. Veel van deze mensen hadden zich zo in hun levens vast gebeten, dat zij deze ‘gouden vriendschappen’ hadden laten wegglippen door de jaren heen. Er waren diepe spijtgevoelens over het niet op de juiste manier waarderen van de vriendschappen; het niet besteden van genoeg tijd en inspanningen eraan. Iedereen mist zijn vriendschappen als hij stervende is.”
5. Ik zou willen dat ik mezelf meer had toégestaan om gelukkig te worden.
“Ook weer een verrassend veel voorkomende, en dus ‘normale’ wens van de stervenden. Velen van deze stervenden realiseerden zich niet, dat het bereiken van geluk, een keuze is. Ze waren verzand in oude patronen en gewoontes. Het zogenoemde ‘comfort’ van de familieband, had hun emoties overgenomen, evenals hun fysieke levens. De ángst voor verandering had hen ánderen ervan weten te overtuigen, evenals zichzelf.., dat ze tevreden waren, terwijl ze diep van binnen, voluit wilden lachen en idiotie in hun leven hadden willen hebben..”
