Verdrietig

 

Verdrietig

Of moet ik beginnen met ongeloof?
Afgelopen 9 weken zat ik, om een andere reden dan Corona, binnen.
Gister voor het eerst weer naar de supermarkt.
Ik verwachtte een uitgestorven wereld.
Immers: strenge lockdown, enorm hoge corona-cijfers, zorg-personeel valt met bosjes uit, mensen verliezen hun baan of bedrijf...
Je zou zeggen, reden genoeg om gehoor te geven aan 5 weken thuis blijven. Blijf Zoveel Mogelijk Thuis. Heel duidelijk lijkt me.

Maar nee hoor. Een overvolle parkeerplaats, dikke rij bij de Kruidvat ("gezellig even er uit") en nog steeds mensen die met zijn 2-en of als gezin boodschappen doen of alleen voor een zak sla naar de supermarkt gaan.
Ik begrijp er echt niets van.
Echt Niets.
Dat je eigen gezondheid je niets kan schelen, prima (maar dan ook achteraan sluiten als je wél zorg nodig hebt) maar het gaat niet alleen om jou!
Ook om je vader, moeder, opa, oma, vriendin, neefje enz enz!!!
Hoe kunnen mensen dat nou nog stééds niet begrijpen (of er ronduit schijt aan hebben)??

Ik word er boos en verdrietig van.
Ik schrik van gezellige kerstdiner-foto's zonder 1,5m afstand of met meer dan 3 man visite en ik walg van schaamteloze borrelfoto's met ik-weet-niet-hoeveel-huishoudens-bij-elkaar. Achterlijk gewoon.
Grotere schijt aan je medemens en de mensen in de zorg kun je wat mij betreft niet hebben.
Het gaat niet alleen om de mensen die ziek zijn van of dood gaan aan Corona.
Het gaat ook om de mensen die indirect leiden aan de gevolgen van dit klote-virus.
Hartpatiënten, dialysepatiënten en kankerpatiënten waar behandelingen van worden uitgesteld, personeel in heel veel verschillende takken die elke dag weer voor enorme uitdagingen staan, bedrijven die na tig jaar hard werken alles kapot zien gaan.

Maar ach, zo lang het jou of iemand dichtbij je niet betreft steek je toch gewoon je middelvinger op..
On-ge-looflijk.

En dan zie ik tussen dat soort foto's een aangrijpend artikel staan over dat als de cijfers niet snel dalen, we eind januari ons in een situatie bevinden waarin IC-artsen moeten kiezen of mensen wel of niet op de IC mogen worden opgenomen vanwege de uitpuilende ziekenhuizen, code zwart zogeheten. Kiezen tussen leven of dood, spreekt een arts uit.
Maar ach, zo lang het jouw moeder niet is met druk op de borst die vervolgens, wachtende op een IC plek neervalt en niet meer wakker wordt, waarom zou je je dan houden aan de regels?
Zo lang het jouw jongere broer niet is die ogenschijnlijk-fit-en-dus-niet-de-typische-kwetsbare-doelgroep-dus-zal wel-niet-zo-ziek-worden toch dat IC bed nodig heeft vanwege danwel een ernstig ongeluk, danwel Corona dat zich in 24uur heftig ontwikkelt omdat hij een tot dan toe onbekende onderliggende gezondheidskwaal blijkt te hebben, wat kan het jou dan schelen?

Ik wil er eigenlijk geen energie aan besteden maar ik schaam me zó diep voor al die mensen die zó hard hun middelvinger naar hun medemens opsteken, dat ik het héél hard nodig vind om toch vooral in plaats van een "like", bij deze een hele dikke dislike uit te spreken en een hele dikke shout-out naar alle mensen die er wél alles aan doen om zo snel mogelijk uit deze situatie te komen. Die zich wél bekommeren om hun medemens. En die wél hun verantwoordelijk nemen.

Op dat 2021 er voor iedereen maar een stuk beter uit mag zien.

Ik wens iedereen een heel gezond nieuwjaar toe.