"Ik ben niet ongelukkig om waar ik vandaan kom, ik ben gelukkig omdat ik in Nederland mag zijn"

 "Ik ben niet ongelukkig om waar ik vandaan kom, ik ben gelukkig omdat ik in Nederland mag zijn"

Op Facebook-marktplaats vraagt een meisje of ze mijn Dove cadeau-pakketje mag kopen Natuurlijk, wanneer wil je het komen  ophalen? Mijn vader gaat naar school in Zwolle, hij komt het ophalen. Welke bus kan hij nemen vanaf de Windesheim-school?

Ik zie aan de zinnen dat Nederlands niet haar moedertaal is. De bus.. de kosten van de bus zijn misschien wel meer dan de 5 euro van het Dove pakketje gaat er door me heen. Het meisje blijkt in Hardenberg te wonen. Volgende week ben ik in Hardenberg, ik bied aan het pakketje langs te brengen en vraag het adres. Het meisje, zeer vriendelijk, stuurt een foto van een kaartje met het adres. AZC Hardenberg zie ik staan. Die komt even binnen. Ik wil geen 5 euro voor het pakketje. 

Natuurlijk, ik heb voor Nederlandse begrippen een laag inkomen maar het is maar waar je het mee vergelijkt.. en ik heb wél een heel comfortabel huis, woon in een veilig land waar mijn familie en vrienden ook wonen, een autootje die me van A naar B brengt, heb een goede opleiding genoten etc.. Alles wat voor Nederlandse begrippen vanzelfsprekend is maar voor dit meisje niet..

Ik zeg dat ik het Dove setje graag cadeau wil geven. Het meisje reageert zo blij en dankbaar, dat ik me realiseer: dit is een mooi moment om mijn geluk te delen. Mijn wiegje stond toevallig in Nederland, dat had ook anders gekund. Ik ga mijn kasten bij langs: wat heb ik op voorraad, wat kan ik missen, wat wil ik delen. Een serviesset dat ik onlangs van mijn oma kreeg omdat ze t al jaren in een afgeprijsde doos in de kast had staan.. zal dat wat zijn? Ik heb al servies en mijn oma zei er nog bij: "kijk maar wat je er mee doet, als je het niet gebruikt geef je t maar weg of verkoop je het maar". Het voelt wat dubbel omdat mijn oma net te horen heeft gekregen dat ze ziek is maar ik zet de twijfel om in de wetenschap dat oma dit ook een mooie bestemming zou vinden.

Ik vraag het meisje of ze het servies misschien kan gebruiken. Boodschappen en verzorgingsproducten, schoonmaakspullen. Wat leuke dingetjes voor in huis. Een plantje. Het meisje is zó dankbaar, blijft me maar bedanken: "u brengt mij geluk" en "veel bedankt". Ze vraagt of ze ook iets mag delen met haar buurvrouw. Ik voel aan alles dat de spulletjes goed terechtkomen.

Het meisje vertelt dat ze uit de Gaza-strook komt, Pakistan. Dan vlucht je dus vanwege oorlog in je land, realiseer ik me. Het raakt me. Wat is de wereld soms toch oneerlijk verdeeld. 

Haar zus is ook in het AZC en heeft een babytje vertelt ze nadat ik een foto van babykleertjes uit mijn kraamcadeautjesvoorraad stuur en vraag of ze iemand kent die dit kan gebruiken. Dat komt dus ook heel goed terecht.Jos en mam voegen ook nog wat spulletjes toe.Met een doos en 2 tasjes rij ik 's middags naar het AZC.

Ik krijg al een knoop in mn maag als ik de parkeerplaats op rijd. Al die woonunits op elkaar, hoeveel ellende schuilt daar allemaal achter. Voor mijn werk ben ik ook wel eens in een AZC geweest. Dan ben ik er vanuit een andere rol, komt het anders binnen.Nu kom ik puur als Lycke, gewoon als mens. Als medemens. Als gevoelig medemens.  

In de berm staat een mevrouw in een voor mij onverstaanbare taal luid gebaren te maken en alles straalt onrust uit. Ze is alleen.  Kan ik iets doen, haar geruststellen,  haar een knuffel geven om wat rust of veiligheid te bieden.. Nee Lyck, je bent nu niet aan het werk, je komt voor D.

Ik voel me ongemakkelijk: er loopt een jongen voorbij met volledig versleten slippers. Ineens voel ik me een rijke stinkerd in mijn auto, met mijn nieuwe sandalen aan en met alles wat mijn hartje me maar begeerd. Ik voel me er totaal niet fijn bij, deze oneerlijke verdeling.

Terwijl ik het telefoonnummer op zoek van de vader van D. welke ik zou bellen als ik er was, komt een meneer met 4 kinderen naar mijn auto toe. Excuus dat ik u stoor mevrouw, komt u misschien voor D.? Ze stonden me op te wachten, vader met 4 dochters, 5 stralende gezichten. Welkom, fijn dat u er bent, lief dat u bent gekomen en iedereen stelt zichzelf netjes voor. 

Ik kan gewoon zoals normaal praten merk ik al snel. Wat praat vader ongelooflijk goed Nederlands, spreek ik uit. Ik ben al 2 jaar in Nederland en mijn vrouw en kinderen nu 6 maanden. Hij legt me uit dat vooral de vervoegingen in werkwoorden lastig zijn. Ik beaam dat Nederlands een ontzettend moeilijke taal is zelfs als je in Nederland geboren bent. Neem nou alleen al die dubbele betekenissen: licht en ligt. Er ligt iets op de grond. Maar het is ook licht in plaats van donker. En: doe jij het licht even aan? Dat is toch ook hartstikke moeilijk?! We moeten er met elkaar om lachen.

Vader vertelt, terwijl ik nog steeds onder de indruk ben van zijn bijna foutloze Nederlands, dat hij naar Hogeschool Windesheim in Zwolle gaat, hij wil graag leraar worden. Ik weet zeker: dat gaat hem lukken.

Vader vraagt of ik in Zwolle woon, ik leg uit dat ik in Zwolle woon maar vandaag in Hardenberg ben, mijn familie woont in Hardenberg. Vandaag bezoek ik mijn oma, ze is ziek. Beterschap! Klinkt tegelijk uit de 4 kindermonden. Wat knap, een half jaar in Nederland en dan zo goed begrijpen wat ik zeg, en wat een lieve beleefde kinderen. Ik word er vrolijk van, deze mensen stralen geluk en dankbaarheid uit. 

Vader zegt dat hij het heel lief vindt dat ik wat spullen kom brengen. Waarom doet u dat, mevrouw? Ik antwoord dat ik vind dat iedereen soms een beetje geluk verdient. En dat ik hoop dat ze zich, ondanks hun moeilijke achtergrond, welkom voelen. Vader vertelt dat hij de mensen in Nederland heel vriendelijk vindt. Zijn leraar had gezegd: je zult ook buren tegenkomen die niet aardig tegen je zijn. "Maar ik vind de mensen aardig en je kunt zelf ook aardig zijn" zo zegt hij.

"Ik ben niet ongelukkig om waar ik vandaan kom, ik ben gelukkig omdat ik in Nederland mag zijn"

Ik schiet vol, deze lieve aanstaande leraar komt er wel met zo'n sterke levensinstelling 

Vanwege Corona mogen wij geen visite binnen laten, anders zou ik u vragen voor drinken, zegt vader. Ik begrijp het, geen probleem. Ik word nog uitgebreid bedankt,  mag absoluut niets helpen tillen en D. geeft me een voorzichtige knuffel. Vader bedankt me en wenst me veel geluk en gezondheid. Ik wens hen het allerbeste terug. Ik word door D. uitgezwaaid.

Het was hartverwarmend. Zoveel meer waard dan de 5 euro opbrengst van een Dove cadeau-pakketje..

Dezelfde avond nog krijg ik een berichtje van D. Het is een foto van het kaartje dat ik  aan haar schreef en ze schrijft erbij:

"Ik zal niet vergeten wat je doen en ik bewaar die ♡"

Hartverwarmend. Dit was er weer één, zo'n herinnering die je niet vergeet. Lieve D, dankjewel daarvoor.