Verhaal
van het gerafeld hart
Er
was eens een jongeman die beweerde dat hij het mooiste hart had van de hele
vallei. Regelmatig toonde hij het aan iedereen die het maar wou zien.
Op
een dag had een grote menigte zich midden in het dorp om de jongeman verzameld.
Ze bewonderden zijn hart en ze waren het allemaal met hem eens: zijn hart was
prachtig! Er zat geen schrammetje óp zijn hart of wond ín zijn hart. Ze
waren het er allemaal over eens dat dit het mooiste hart was dat ze ooit gezien
hadden. De jongeman was er erg trots op en pochte honderduit over zijn mooie en
perfecte hart.
Op
een bepaald moment stapte er een oude man uit de menigte naar voren en zei:
“Waarom is jouw hart niet zo mooi als de mijne?” De menigte en de jongeman
keken verbaasd naar het hart van de oude man. Het sloeg krachtig, maar het zat
vol littekens en er waren plaatsen bij waar er stukken uit waren gehaald en
andere stukken in wa-ren gezet. Deze stukken pasten er niet mooi in; er waren
kieren en de hoeken waren rafelig. Er waren zelfs gaten in zijn hart omdat er
hele stukken misten. De mensen keken verbaasd. Hoe kun je zeggen dat jouw hart
het allermooiste is, dachten ze.
De
jongeman keek naar het hart van de oude man en zag de staat waarin het
verkeer-de en lachte: “Je maakt zeker een grapje,” zei hij, “vergelijk jouw
hart eens met het mijne. Die van mij is gaaf en perfect en de jouwe is een
puinhoop vol littekens en scheuren.”
“Ja,”
zei de oude man, “jouw hart ziet er perfect uit, maar ik zou niet met je willen
ruilen.” “Kijk” sprak hij, “elk litteken vertegenwoordigt een persoon aan wie
ik mijn liefde gegeven heb: ik scheur een stukje uit mijn hart en geef het aan
die persoon en vaak geven ze een stukje van hun hart aan mij terug om zo de
lege plaats op te vullen. Maar de stukjes zijn niet precies hetzelfde. Ik heb
gerafelde hoeken, dat ben ik met je eens, maar het herinnert me er aan dat we
liefde met elkaar hebben gedeeld.
Soms
geef ik een stukje van mijn hart weg en heeft de ander me geen stukje van zijn
hart teruggegeven. Dat zijn de lege gaten; het geven van liefde is een risico.
Ook al zijn die gaten in mijn hart pijnlijk, ze blijven open. Het herinnert me
er aan dat ik ook liefde voor deze mensen heb en ik hoop dat ze op een dag
zullen terugkeren en het gat zullen opvullen.” “Zo,” zei hij “zie je nu wat
echte schoonheid is?”
De
jongeman stond roerloos en tranen rolden over zijn wangen. Hij liep naar de
oude man toe, greep in zijn gave hart en scheurde er een stuk uit. Hij
bood het aan de oude man aan met trillende handen. De oude man nam zijn
offer aan, plaatste het in zijn eigen hart. Hij nam een ander stuk uit zijn
hart en plaatste het in de wond van het hart van de jongeman. Het paste wel
niet perfect, er zaten wat rafels aan, maar de jongeman keek naar zijn hart,
niet meer perfect, maar mooier als voorheen, omdat de liefde van de oude man nu
ook door zijn hart stroomde. Ze omhelsden elkaar en wandelden zij aan zij weg…
Uit: Met mijn ziel onder de arm, Riet
Fidelaars-Jaspers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten