Kleine zusjes worden groot

April 2013 werd mijn 'kleine' zusje 25. Ik schreef het volgende voor haar:

Hoi kanjer.

.

Mijn  kleine zusje alweer 25 jaar.. Wat vliegt de tijd toch.

Zo’n klein droppie nog maar ondertussen stiekem ook al zo’n echte dame.

Klein droppie waar ik met heel mijn hart van hou.

Grote dame waar ik onwijs trots op ben.

Een paar weken geleden had ik je aan de telefoon, we hadden het over je feestje.

Je vroeg me of ik nog iets voor je ging lezen. Iets voorlezen? Ja, dat heb je bij mama toch ook gedaan?

Ja schat je hebt helemaal gelijk, en als jij graag wilt dat ik iets voorlees, dan doe ik dat.

Mag ook wel een klein stukje hoor, voegde je er nog aan toe. Maar je weet dat ik niet zo goed ben in een paar zinnen schrijven.

Omschrijven wat ik voor je voel en wat jij voor mij betekent kan niet in een paar zinnen lieverd.

25 jaar geleden was ik 2 jaar. Mijn 1^e herinneringen aan jou stammen van wat later, ik was 4 jaar jij was 2. Van de foto’s van toen straalt al af dat we gek op elkaar waren.

Ik heb me toen ik klein was nooit zo gerealiseerd dat je anders was, wel dat je bijzonder was. Maar ik dacht dat elke zus dat met haar zusje had.

Toen ik 10,11 jaar was maakte de omgeving pijnlijk duidelijk dat ik niet alleen een bijzonder, maar ook een ander zusje had. We liepen vanuit school naar huis. Een groepje jongens riep ons na “stom mongolenkind, mongool!”. Ik liep snel met je door. Dit gebeurde meestal als ik alleen was, het maakte me woedend dat ze dit nu deden met mijn kleine lieve kwetsbare zusje naast me. Toen jij vroeg “wat is mongool?” knapte er iets in me. Ik liep op 1 van de jongens af, gaf hem een trap zo hard als ik kon tegen zijn schenen, pakte je handje en we liepen weer verder.

Ik denk en hoop dat jij dit niet met hetzelfde bewustzijn als mij hebt meegemaakt. Ik zal het echter nooit vergeten.

Altijd al ben je bijzonder voor me geweest en altijd al ben ik trots op je geweest. Kinderen vroegen me wel eens, met name op de middelbare schoolleeftijd: “zou je niet een gewoon zusje willen hebben?”. Ik vond dat zo’n belachelijke vraag! Hoe konden ze dat nou vragen: een beter, fijner en liever zusje bestond er niet. Dat meende ik uit de grond van mijn hart.
Natuurlijk, toen ik zo’n 16, 17 was en vriendinnen met hun zusje gingen shoppen of uit gingen, heb ik wel eens gedacht “hoe zou het zijn?”. Maar wat kan er nou op tegen een zus die je aanvoelt zonder woorden? In dezelfde periode zat ik niet lekker in mijn vel, niemand dit. Jij wel. Jij voelde feilloos aan als ik op mijn kamertje stilletjes zat te huilen. Jij kwam dan geruisloos mijn kamertje binnengeslopen, zei niets en gaf me een knuffel.

Geloof me, dit gevoel is zoveel meer waard dan wat dan ook.

Tuurlijk was het wel eens moeilijk, een bijzondere zus. Jij ging naar de Boslustschool in Ommen waar ook kinderen zaten met moeilijk gedrag. Jij had dat niet en was een makkelijk doelwit. Dan kwam je thuis met een kapotte tas, dan weer met een kapotte bril. ’s Ochtends bij het busje huilde je dat je niet heen wilde. Ik vergeet dat moment nooit meer.

Hetzelfde geldt voor het moment, een paar jaar later, dat jij je voor het eerst leek te realiseren dat je anders was. Je begon vragen te stellen “mama, ze zeggen dat ik gehandicapt ben, maar dat is toch niet zo, ik zit toch niet in een rolstoel?”. Of “Lycke, wat is een mongool?”. We waren eerlijk tegen je, legden je uit hoe het zit en benadrukten daarbij dat je net zoveel waard bent als iedereen.

Toch zag ik je pijn. Dat ging door merg en been, ik zag het aan papa en mama en voelde het zelf ook.

In de loop van de jaren kwamen er nog wel eens vragen voorbij waaruit blijkt hoe bijzonder je bent. Met kerst keek je naar mij en Martijn, dan naar papa en mama en dan zie je dat er iets in je koppie gaande is. En ja hoor “Lyck, denk je dat ik altijd alleen blijf?”. Soms denk ik wel eens, het zou makkelijker zijn als je iets minder slim was, dan zou je je niet eens bewust zijn van het feit dat jij alleen was en mama en ik iemand naast ons hadden. Of misschien een nog slimmere meid, dat je zou weten voor mij loopt er ook wel iemand rond.

Bijzonder aan je vind ik ook je twee kanten. Een volwassenheid soms waar je u tegen zegt. Dan begin je over iets in het nieuws waarvan ik denk “pardon? Je hebt DS, gedraag je daar eens even naar, hallo zeg, gaan we het nu hebben over een zwaar onderwerp in het wereldnieuws?”. Maar 5 minuten later kon je dan vol spanning naar Mega Mindy kijken. Prachtig. Van allebei je kanten hou ik even veel.

Het allermooiste vind ik je puurheid, je echtheid, het niet veroordelen maar alles en iedereen nemen zoals het is. Dik dun, klein groot, je ziet het wel, maar neemt het aan als een gegeven, verbindt er geen oordeel aan zoals wij mensen zonder DS toch geneigd zijn.

Benoemd dingen gewoon zoals ze zijn, zodat het daarna geen issue meer is. “Jeetje wat een dikke kont. Maar geef niets hoor, ik vind je wel lief”. Of “ Ajj, wat veel pukkels, doet het pijn? Nee hoor, antwoord die persoon, doet geen pijn. Oke gelukkig. Mag ik je een kus geven? Ja hoor. Smak, kus erop”. Dat bedoel ik nou, je laat iedereen zo in zijn waarde. Hoewel, soms zorgt het ook wel eens voor een oeps-momentje. Ik weet nog dat we jaren terug met zijn tweeën in de Hema stonden en er een man met een dikke buik voor ons stond. Ik zag je kijken. Naar de buik, en weer naar mij. En toen zei je, net iets te hard “ Lycke mannen kunnen toch niet zwanger worden”? Haha je bent me er 1.

Als ik mensen over je vertel zeg ik er altijd bij ‘als iedereen was zoals mijn zusje, zouden er geen oorlogen zijn’. Voor mij ben je dan ook een groot voorbeeld lieverd. Jezelf zijn, anderen in hun waarde laten, wat een groot goed bezit jij. En grenzeloze liefde. Want iedereen die jou ontmoet, word een klein beetje verliefd op je.
Net als ik, al 25 jaar. Want lieverd: jij blijft altijd mijn nummer 1.

Niets biedt meer troost dan jij, het zonnetje in huis, altijd al geweest. Was jij boven op je kamertje aan het spelen en hoorde mama en mij kibbelen, kwam je naar beneden “ waarom zitten jullie nu ruzie te maken, de zon schijnt hoor!”. Jeetje kind, wat een waarheid.

Toen mama ziek was was je ook zo’n mooie aanvulling, zo’n waardevol onderdeel van ons gezin. Papa en ik praatten met elkaar, gaven mama een knuffel.. Maar jouw knuffel, een beter medicijn bestaat er niet. Dat heb ik in mijn ziekenhuisperiode ook weer mogen ervaren. Als jij naast me lag in het ziekenhuisbed had ik een soort rust over me die ik niet goed kan verwoorden. Zonder woorden straal jij uit “het komt wel goed”. En zelfs op de momenten dat het voor mij even niet zo voelde, kreeg ik die rust over me als jij naast me lag.

Soms vind ik het moeilijk dat ik zo weinig voor jou lijk te kunnen doen, vooral als jij het moeilijk hebt. Jouw onzekerheid en verdriet kunnen we op die momenten van pijn niet wegnemen. Jij zat op het bankje voor je appartementje terwijl papa je ging vertellen dat mama wel iets meer ziek was dan een beetje. Ik zag een soort radeloosheid in je ogen en zou niets liever willen dan dat bij je wegnemen. Die blik zie ik nog wel eens, de ziekte van mama en van mij heeft ons allemaal wat kwetsbaarder gemaakt, wat alerter, misschien wat eerder ongerust. Maar jou ook, terwijl we dat jou zo graag hadden willen besparen. Heeft mama griep, vraag je mij aan de telefoon “ze gaat toch niet dood he?”. Zie je dat ik moe ben, zeg je “ik wil wel dat je goed op jezelf past, ik wil niet weer dat je in het ziekenhuis ligt” . Ik vind dat best moeilijk, zoals jij ons rust kunt geven, zo is dat andersom lastiger.

Gelukkig ben je een enorme levensgenieter. Als ik alles ga benoemen waar jij van geniet, dan wordt het echt een veel te lang verhaal. Niet alleen van een kaartje, maar ook van een cadeautje, een theetje in de stad, een HHC-wedstrijd, tv kijken met Annet, een weekendje weg met mij, op vakantie met papa en mama of ons vieren, een spelletje, naar de bios, lunchen, telefoontje, waar word jij eigenlijk niet blij van schat. Sinds kort is daar het smsen bijgekomen. 1 smsje van jou kan mijn dag echt helemaal goedmaken. Soms kan ik niet geloven dat jij dat echt hebt getypt. Foutloos, en zo volwassen. Dan vraag je of ik nog moet werken, ja ik heb morgen vroege dienst. Sms je terug “dat wordt dan op tijd naar bed vanavond schatje”. Elke keer weer komt er een golf van geluk door me heen als ik van jou dit soort smsjes krijg.

Ik heb je nog zoveel verder op zien bloeien en zien groeien sinds je op de Bisschopshof woont. Je hebt het er zo naar je zin, met de medebewoners, de goede zorgen van de begeleiding. Het is zo fijn om als zus je zusje met een goed gevoel achter te kunnen laten, op een plek is die voor jou echt je thuis is.

Een vrolijk, blij kind, dat is hoe iedereen je ziet. En daar ben ik zo trots op, dat ik kan zeggen: dat is mijn zusje. Daar heb je geen idee van schat.

Ik geniet enorm van alle dingen we samen doen. Daar hoort inmiddels ook het samen shoppen of dansen bij, dus eigenlijk heb ik een heel gewoon zusje. Gewoon een heel bijzonder zusje.

Lieve schat, ik hou van je en ben trots op je.

Proost op jouw verjaardag en dat we nog maar heeeeeel veel fijne dingen mogen doen als gezin en met ons tweetjes. Dat je voor alle mensen om je heen nog maar heel lang het zonnetje in huis mag zijn.